دل نوشتۀ یکی از فرزندان مؤسسه راه فرشتگان آسمانی

بیگمان آن شب که دنیا آمدم، آسمان هم مثل من افسرده بود. آیا این گناه من بود؟!.من کودکی بودم که دنیا مادرم را گرفت ولی او آنقدر بخشنده بود که با رفتنش دنیا را به من داد. آن شب ماه در اوج غم بود و من بودم ماه ، نه گلی بود و نه همدلی و نه حتی شمعی که روشنایی اش را به من هدیه کند. تنها همدمم تنهایی بود و سکوت ، سکوتی که سرشار از ناگفته هایم بود، زبانی داشتم عاری از سخن گفتن  وحتی ناتوان از گفتن نام مادر، گفتم مادر، چه زیباست این نام بی همتا ، که هر دم ازبردن نامش سیر نخواهم شد . من مادر را فقط به هنگام زمزمه کردن عشق ، درون وجودش احساس کردم ،آه که چه زیبا احساسی بود که دیگر هرگزبرایم تکرار نشد. وقتی بزرگتر شدم مادران را دیدم، ولی هرگز محبت مادرانه رانچشیدم، فقط وقتی به چشمانشان خیره می شدم احساسی را می دیدم که هرگز آنرا در چشمان کسی نمی دیدیم و چه زیبا بود آن نگاه و چه تلخ در حسرت این نگاه بودن . من در آغوش گرفتن مادر را دیدم ولی هرگز آغوش مادری را احساس نکردم. من دستان پر محبت مادری را دیدم ولی هرگز دستان مادررا لمس نکردم ،در آن هنگام برگ هم از حسرت من پژمرد . اکنون که بزرگتر شده ام آرزو دارم مادری باشم که دستانم نوازش گر همان احساس دوران کودکیم باشد و زندگی به من آموخت زمستان هم رفتنی است حتی اگر تمام شبهایش شب یلدا باشد.

خیر نیکوکار این گوشه ای از  درد دل یک فرزند بود که با تمام وجودش آرزوی محبت مادرانه را داشت . من و شما با تمام داراییهایمان چقدر توان درک یک لحظه احساس این فرزند را داریم !؟بیاییم در برآورده شدن آرزوی این فرزند حتی به اندازه ذره ای قدمی برداریم تا در این ماه که ماه خداوند متعال است ذات اقدس الهی درهای رحمتش را در دنیا و آخرت به روی مابگشاید.

منتظر الطاف و عنایات شما عزیزان هستیم.

رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

کسی که یتیمی را کفالت کند و نفقه‌اش را کفالت کند، من و او در بهشت مانند اين دو انگشت همسايه يكديگريم.